حرام‌زاده‌ها | کلر دُنی | ۲۰۱۳
شب افتتاحِ «حرام‌زاده‌ها» با نوعی طلبکاری بابت راه پیدا نکردن به بخش مسابقه فستیوال کن، به تماشای فیلم جدید کلر دُنی می‌رویم. حرام‌زاده‌ها نه آن فرمِ موسیقاییِ «35 پیک رام» را دارد و نه غرابتِ فضای «اثر خوب». مردی خودکشی می‌کند، خانواده‌اش در مرز از هم پاشیدن قرار می‌گیرد و برادرِ همسرِ مرد به دنبال راز خودکشی او محلش کارش را ترک می‌کند و به پاریس می‌رود.
شروع فیلم انتظارِ قصه‌ای پرکشش با انگیزه‌های پیچیده آدم‌ها و تمرکز بر روابط را بوجود می‌آورد. به تدریج کاراکترهای جدیدی با قصه‌هایی دیگراضافه می‌شوند و به نظر می‌رسد رودست خورده‌ایم و شاید با هجوِ روابط، سیر ماجرا و … روبروییم. اما روایت جدی و عبوس جلو می‌رود، خبری از آشنایی‌زدایی، هجو و ارجاع نیست و از جایی به بعد کلر دُنی را نمی‌توان به جا آورد. می‌ماند سالادی از چند شخصیت روان‌پریش با سسِ رابطه‌های خلق الساعه و فلفل و نمکِ قصه‌ای معمایی.
آن طراحیِ دقیق روابطِ شخصیت‌ها در «35 پیک رام» تبدیل به تصویری آشنا از فیلم‌های پیش‌پا افتاده شده و از شاعرانگیِ بافت فیلم‌های قبلی هم چندان خبری نیست. «حرام‌زاده‌ها» زیادی معمولی است و انگیزه‌ای هم برای جِر زدن و دفاع از فیلمساز محبوب باقی نمی‌گذارد. می‌شود راحت فراموشش کرد. «نوعی نگاه» هم خیلی بخش برخورنده‌ای نیست.
