دیشب افتتاحیه‌ی بیستمین دوره‌ی فستیوال سینمای آلمان در پاریس بود. مجموعه فیلارمونی پاریس برای شب افتتاح «مطب دکتر کالیگاری» (رابرت وینه) را در سالن اصلی‌اش اکران کرد و ارکستر ملی ایل-دو-فرانس هم‌زمان با نمایش، موسیقی فیلم را به شیوه‌ی اکران 1920 در مقابل پرده اجرا کرد.
مطب دکتر کالیگاری | رابرت وینه | 1920
فیلم را شرکت برتزلمان و بنیاد فریدریش ویلهلم مورنائو در طی دو سال به کمک نسخه‌هایی که در فاصله‌ی 1920 و 30 اکران شده مرمت کرده‌اند و حاصلش نسخه‌ای فوق‌العاده از نظر کیفیت پخش است که نسبت به نسخه شناخته شده حدو…د ده دقیقه طولانی‌تر است. از نظر کیفیت، تصاویر این نسخه با آن دکورهای نقاشی شده، صحنه‌پردازی‌های استیلیزه و جزئیات غیرواقع‌گرایانه چهره و بازی بازیگران جلوه‌ای استثنایی دارد.
تماشای فیلم همراه با 2400 نفر دیگر و روی پرده‌ای غول‌آسا که پرده‌های سالن کوچک در مقابلش به شوخی می‌ماند و در کنار یک ارکستر بزرگ تاثیر اکسپرسیونیستی متفاوتی داشت و باعث می‌شد بعضی از المان‌های فیلم که نیاز به اغماضِ تاریخ سینمایی دارد را فراموش کنیم و غرق تماشای آن سایه‌های شوم شویم.
و اگر چه حضور گروه ارکستر در جلوی پرده و حرکت دست‌ها و سازهای نوازندگان باعث عدم تمرکزم در دنبال کردن بعضی لحظاتِ تماشای فیلم بود اما ترکیب آن تصاویر با رقص دست‌های نوازندگان خودش انگار یک تجربه‌ی تلفیقی بود؛ شاید بشود گفت آن‌چه دیدیم و شنیدیم نوعی سینه-کنسرت بود. آن مسیرهای زیگزاگی در دوردست و آن پس‌زمینه‌های شهری دفرمه فیلم در کنار آن اجرای زنده یادآوری می‌کرد که این تصاویر و آواها غیر قابل تکرار است؛ یک‌جور کیفیت یگانه مثل اپرا و تئاتر یا بهتر بگویم چیزی شبیه زندگی.