۱
«پرده دوم» فیلمِ موقعیت اولیه است، نه یک قدم جلو، نه یک قدم عقب‌؛ درست مثل فیلم‌های دیگر دوپیو: Deerskin و Incredible but True. موقعیت اولیه «پرده دوم» از نظر داستانی تحریک‌آمیز، سبک و مفرح است: لوئی گرل تلاش می‌کند دوستش را قانع کند با دوست‌دخترش آشنا شود تا از شر دختر خلاص شود. چیزی نمی‌گذرد که می‌فهمیم این خط داستانی مربوط به فیلمی است که این بازیگران در آن بازی می‌کنند (و هوش مصنوعی در حال کارگردانی‌اش است).

۲
صحنه‌ها با ایده‌های مجزا پشت هم می‌آیند، به کنسل کالچر پرداخته می‌شود (از ترنس‌ها تا معلولین)، بی‌مقدمه و خلق‌الساعه با موضوعات روز شوخی می‌شود (از «می ‌تو» تا رویکرد کهنه به هوش مصنوعی)، گاهی صحنه‌ها بی‌پروا و بامزه نوشته و اجرا شده، و گاه تا حد یک جوک بی‌مزه (مثل ایده حضور ونسان لندون در فیلمی از پل توماس اندرسون) تنزل پیدا می‌کنند، داستان دور خودش می‌چرخد و از نظر معنایی ایده‌ای تکمیل نمی‌شود. لذا «پرده دوم» مجبور می‌شود شکل «فیلم‌در‌فیلم‌درفیلم» بگیرد که تنها یک نقطه عزیمت دیگر است نه یک راه‌حل.

۳
حالا که فکر می‌کنم اشکال در فرایند «گسترش پیدا نکردن طرح‌های اولیه» دوپیو نیست. به نظر می‌رسد ماهیت آن‌ها امکان و پتانسیل گسترش ندارد. آن‌ها برای نقل کردن سر میز شام جالبند. نمونه‌اش فیلمIncredible but True که قصه زن و مردی است که به خانه‌ جدیدی نقل مکان می‌کنند که در زیرزمینش حفره و پلکانی وجود دارد که اگر از آن پایین بروند زمان ۱۲ ساعت جلو می‌رود.

۴
خطر اصلی برای «پرده دوم» (مثل فیلم‌های دیگر دوپیو) تنزل پیدا کردن به «میزانسن ایستای تلویزیونیِ» حراف بوده که این‌جا بازی با ایده «تراولینگ» (که از یک ابزار سبکی به عنصری معنایی در ارتباط با ایده فیلم‌درفیلم بدل می‌شود) نجاتش می‌دهد. چهار برداشت بلند فیلم هر چند اجرای ژوست و نوآورانه‌ای ندارد به لطف شوخی با پرسوناژ آشنای ونسان لندون در سینمای فرانسه و بازی گرم و زنده رافائل کونار که در «یانیک» نقش اصلی را داشت (لوئی گرل همان همیشگی است و لئا سِدو در حد بقیه نیست) بدل به ستایش تراولینگ و نماهای بلند در فیلم‌ها می‌شوند.

۵
چه خوب که فستیوال از آن فیلم رسوای مایون «ژان دو باری» به «پرده دوم» رسید. انتخاب چنین فیلم جمع‌جوری از نظر پروداکشن (که بخش عمده‌اش در یک رستوران می‌گذرد، زرق‌وبرق فیلم‌های بزرگ را ندارد و تولید بخشی از سینمای هنریِ خلاقِ کم‌خرج فرانسه است) برای افتتاحیه جشنواره کن را در مجموع به فال نیک می‌گیرم. پیام امیدبخشی است برای سازندگان چنین خانواده‌ای از فیلم‌ها هرچند در مصداق با این انتخاب موافق نباشم.