«الماس تراش‌نخورده» اولین فیلم بخش مسابقه و فیلم اول «اگات ریِدانژه» چیزی شبیه «پروژه فلوریدا»ی شان بیکر است که «داردن»ی ساخته شده است. دختری ۱۹ ساله گرفتار فقر در یک شهر کوچک دست به هر کاری می‌زند تا اینفلوئنسر شود و از طریق شرکت در یک «رئالیتی شو» طبقه‌اش را تغییر دهد.
آن‌چه «الماس تراش‌نخورده» را از نمونه‌های ژنریک فیلم اجتماعی در مورد دختران کم سن جدا می‌کند بازیگر اصلی است که جلوه‌ای تروتازه از یک شخصیت نه‌چندان همدلی‌برانگیز اما با اعتمادبه‌نفس ارائه می‌کند. فیلم درباره انگیزه‌های نه چندان قابل عقلانی دختر قضاوت نمی‌کند (جراحی می‌کند، به بدنش آسیب می‌زند تا به شهرت رسد،…). ازطرفی صحنه‌های شاعرانه با سبک دوربینی متفاوت ناگهان مثل یک موتیف فیلمی «داردن»ی را به حیطه‌ای دیگر می‌برد و برمی‌گرداند («امریکن هانی» آرنولد را به یاد می‌آورد). حیف که نیم ساعت پایانی فیلم همراهی با شخصیت اصلی را دشوار می‌کند.