زندگی آدل | عبداللطیف کشیش | ۲۰۱۳

زندگی ادل ساخته عبداللطیف کشیش (کارگردان فیلم فوق‌العاده کوسکوس) و برنده نخل طلای فستیوال کن امسال، مقطعی از زندگی عاطفی دختر نوجوانی است که پس از فراز و فرود عشقی شورانگیز به درکی تلخ از خود و پیرامونش می‌رسد. فیلمی متوسط، پر از تکانه‌های عاطفی که نه افسون عاشقانه‌های بزرگ را دارد و نه آن‌قدر معمولی است که بتوان نادیده گرفتش.

داستان مرگ من | آلبرت سرا | ۲۰۱۳

ملال‌آورترین فیلم داستانی که از دیدنش لذت وافر برده‌اید چه بوده؟ دوام شما در تماشای فیلمی ناآشنا با عادت دیداری‌تان چقدر است؟ تا چندین سال رکورد سماجتم در تماشای یک فیلم خوب و مقاومت در ترک سالن، فیلم آواز پرندگان آلبرت سرا بود. دیشب البته این رکورد با فیلم آخر همین فیلمساز شکسته شد. داستان مرگ من (برنده یوزپلنگ طلایی امسال لوکارنو) قصه روزهای آخر عمر کازانووا، عیاش و زنباره‌ی همه اعصار، خروج از قصر محل اقامتش و بعد روبرو شدن با دراکولای استوکر است.

شب افتتاح نمایش فیلم است و قبل از نمایش فیلمساز توضیح می‌دهد که این بار فیلمش رنگی است و از موسیقی هم استفاده کرده. برای کسانی که فیلمی از او دیده‌اند این قوت قلبی برای تماشای فیلمی دو ساعت و نیمه از اوست. اما کارگردان جوان چیز دیگری هم ابتدای نمایش فیلم می گوید که کسی جدی نمی‌گیرد و برعکس همه می‌خندند: در اولین نمایش جشنواره‌ای آواز پرندگان 50 درصد تماشگران سالن را ترک کرده‌اند و در لوکارنو شب نمایش داستان مرگ من فقط 30 درصد تماشاگران اولیه در سالن باقی مانده‌اند. همه خندیدند و لابد به حساب تواضع و شوخ طبعی کاتالونیایی‌اش گذاشتند. یاد چند سال پیش، شب نمایش آواز پرندگان افتادم، در سینمایی پاتوق اهالی سینمادوست، حداقل نصف تماشگران وسط نمایش فیلم رفتند. سالنی که تا حالا سابقه نداشت فیلم‌بینهای سمجش، گروهی سالن را ترک کنند. آن هم فیلمی که فقط یک ساعت و نیم زمانش است.

حرام‌زاده‌ها | کلر دُنی | ۲۰۱۳

شب افتتاحِ «حرام‌زاده‌ها» با نوعی طلبکاری بابت راه پیدا نکردن به بخش مسابقه فستیوال کن، به تماشای فیلم جدید کلر دُنی می‌رویم. حرام‌زاده‌ها نه آن فرمِ موسیقاییِ «35 پیک رام» را دارد و نه غرابتِ فضای «اثر خوب». مردی خودکشی می‌کند، خانواده‌اش در مرز از هم پاشیدن قرار می‌گیرد و برادرِ همسرِ مرد به دنبال راز خودکشی او محلش کارش را ترک می‌کند و به پاریس می‌رود.

شروع فیلم انتظارِ قصه‌ای پرکشش با انگیزه‌های پیچیده آدم‌ها و تمرکز بر روابط را بوجود می‌آورد. به تدریج کاراکترهای جدیدی با قصه‌هایی دیگراضافه می‌شوند و به نظر می‌رسد رودست خورده‌ایم و شاید با هجوِ روابط، سیر ماجرا و … روبروییم. اما روایت جدی و عبوس جلو می‌رود، خبری از آشنایی‌زدایی، هجو و ارجاع نیست و از جایی به بعد کلر دُنی را نمی‌توان به جا آورد. می‌ماند سالادی از چند شخصیت روان‌پریش با سسِ رابطه‌های خلق الساعه و فلفل و نمکِ قصه‌ای معمایی.

فیلم‌های محبوبتان را با چه ترانه‌ها و قطعات موسیقی به یاد می‌آورید؟
پله آخر (علی مصفا)، تصنیفِ بسته‌ی دام (چه شود گر فکنی…)
خواننده: روح‌انگيز، آهنگساز: علینقی وزیری، ترانه‌سرا: حسین گل‌گلاب، تنظیم‌کننده: روح‌الله خالقی