۲. با این حال فیلم جدید کارگردان ویپلش به معنی درست کلمه میان‌مایه است و ظرفیت‌های بالقوه‌اش تبدیل به حس و حال روی پرده نشده. لا لا لند نه شکوه یک عاشقانه کلاسیک را دارد، نه در آن از جوانی و شور ملوان‌ها و دخترکان دختران روشفور (ژاک دمی) خبری است و نه قادر است مثل آن موزیکال فوق‌العاده جغرافیای دلگشای شهر را به استیج تبدیل کند. از طرفی علاقه‌ای هم ندارد استراتژی دیگری در پیش گیرد و مثل فون‌ تریه ژانر موزیکال را به قصد رویشِ چیزی دیگر در رقصنده در تاریکی شخم بزند و آن‌طور از تاریخ موزیکال آشنایی‌زدایی کند. حتی موفق نمی‌شود در یک فصل به خلوت دختر و پسر قصه‌اش نفوذ کند. لا لا لند بارقه‌هایی از جنون و شورِ ویپلش را هم ندارد.

۳. در عوض لا لا لند سعی می‌کند با ارجاع به صحنه‌پردازی موزیکال‌های هالیوودی از آن‌ها نیرو بگیرد و با آن نوع زرق و برق رویا بسازد. اما حتی در قلب قصه هم موفق نمی‌شود (جایی که عاشق و معشوق به هم می‌رسند و آن‌ها را در پس‌زمینه ستاره‌ها می‌بینیم) فریبنده و متقاعدکننده باشد. از طرفی درام اصلی‌ فیلم پوک و بدون شور درونی میان دو شخصیت است. همچنین سرمایه‌ای که در یک ساعت اول فیلم برای پیوستن دختر و پسر قصه طی شده به هیچ گرفته می‌شود و در پرده آخر با یک بگو مگوی بچه‌گانه کل رابطه از هم می‌پاشد. آن جدایی نه الزام قصه است و نه از انگیزه‌های شخصیت‌ها می‌آید. صرفن یک چرخش داستانی بی‌هدف است که از اعتماد نداشتن به جذابیت رابطه پسر و دختر می‌آید و شبیه ترس از یکنواختی قصه برای تماشاگر بی‌حوصله این روزها است.

۴. تنها نقطه قوت فیلم رایان گاسلینگ و اِما استون است، آن‌دو معصوم‌تر از طاق و جفت‌های این روزهای سینمای جریان اصلی‌اند. نماهای نزدیک از چشم‌های درشت کارتونی و موهای خرمایی اِما استون چنان ملاحتی دارد که سیمای زنان فیلم‌های امریکایی روز را به چالش می‌کشد. وقتی در چند فصل رایان گاسلینگ در نماهایی بدون قطع استادانه کیبورد و پیانو می‌نوازد شگفت‌زده می‌شویم و فقط آن‌جا است که ترجیح می‌دهیم فصل افتتاحیه متظاهرانه و بی‌خود و بی‌جهت و آن استخرهای لعنتی فیلم را برای چند لحظه فراموش کنیم.