«ویکتوریا» مدام با پیش‌فرض‌های ما بازی می‌کند و هر چالشی (ناشی از محدودیت تک پلان بودن) را که فکرش را بکنیم کنار می‌گذارد، موقعیت‌های نمایشی‌اش را سخت و سخت‌تر می‌کند، تنوع مود، لوکیشن و فضا می‌دهد و ابعاد تخیلی‌اش را بسط می‌دهد و غافلگیرمان می‌کند. از دزدی مسلحانه پر از تنش و تعلیق گرفته تا لمحه‌ای آرامش در گرگ و میش صبح در کافه‌ای پر از نورهای گرم جایی که دختری قطعه مفیستو را به شکل شگفت‌انگیزی جلویِ چشمان ما برای پسری که یک ساعت پیش با او آشنا شده با پیانو اجرا می‌کند.

«ویکتوریا» اما فقط جنونِ سبک نیست؛ کابوسِ شبانه‌ی دختری است که سال‌ها پیش در قلب مادرید می‌توانسته بهترینِ پیانیست‌ها باشد اما الان راننده‌ی جمعی شرور در دل خیابان‌های برلین است؛ در قصه‌ای که از تیرگی‌های گرگ و میش شروع می‌شود و جلوی چشمان‌مان تا آمدن آرامِ آفتاب و نور در خیابان‌های ابتدای صبح ادامه پیدا می‌کند.