زندگی آدل از نظر بصری به سینمای اندام‌ها از خانواده‌ رنه و برگمن نزدیک است: این میزان کلوزآپ و اکستریم کلوزآپ از اندام‌ها و تن‌ها را در کمتر فیلمی دیده‌ایم. حذف‌های داستانی‌اش مدل روایی فیلم‌های معاصر (بیش از همه سکوت لورنا) را به یاد می‌آورد، تاکیدش بر رقص و آیین غذا خوردن از فیلم‌های قبلی کشیش می‌آید و جزئیات سکانس‌های تغزلی‌اش فراموش نشدنی است. در عین حال رابطه اصلی به قدر کفایت عمیق نمی‌شود، شاعرانگی‌اش فراگیر نیست و رئالیسمش همگن به نظر نمی‌رسد.
برای من، رادیکالی ناکام از فیلمسازی محبوب.