ژولیا دوکورنو، برنده نخل طلای امسال، باد شده به خاطر فیلم قبلی «Raw»، شاگرد تنبل کلاس کراننبرگ و کاریکاتورِ نیکلاس ویندینگ رفن. صد رحمت به «اهریمن نئونی» (خودش غیرقابل تحمل بود)، حداقل یک سلیقه تصویری جذاب و یک انرژی متراکم در برخی نماهای آن فیلم بود.

 

تیتان قصه دختری آسیب دیده از تصادف اتوموبیل در کودکی است. او در جوانی در مسیری با زنجیره‌ای از قتل‌ها می‌افتد و رابطه سکشوال غریبی با اتومبیل‌ها دارد. فیلمی با صحنه‌های عمل نیامده که برای از کار در آوردن یک قتل خونبار یا یک تصادف یا یک آتش سوزی چیزی در چنته ندارد (رفوزه مدرسه تارانتینو) و مجبور می‌شود نماهای هر صحنه را با صداگذاری و موسیقی بهم بچسباند. اغلب صحنه‌ها به سرراست‌ترین شکل ممکن در استودیو، با کمترین پرسوناژ در قاب و بدون ظرافت در نورپردازی «گرفته شده» است.

 

تیتان نه تنها در بافت آماتوری است بلکه در کلیت هم نشانه‌ای از یکپارچگی جهانِ اثری از کراننبرگ را ندارد و مسیری که شخصیت اصلی در آن طی می‌کند آن‌قدر باری به هر جهت است که ناگهان در اواسط فیلم (که به‌نظر دیگر قصه‌ای در کار نیست) به ساده‌انگارانه‌ترین شکل ممکن تصمیم می‌گیرد خود را پسر گمشده‌ی مردی جا بزند تا قصه در مسیر دیگری خط عوض کند. مسیری که تا پایان نشانه‌ای از یک استعاره تکان‌دهنده در ارتباط با خانواده، انسان‌ها و ماشین‌ها ایجاد نمی‌کند.

 

باورش سخت است چنین چیز تباهی در جشنواره کن به نمایش در آمده چه برسد که نخل طلا را گرفته باشد.