Dwelling in the Fuchun Mountains | Xiaogang Gu
★★★★ ‌‌

بعد از دو سال رخوتِ سینمای معاصر و غرولند کردن از کیفیت فیلم‌ها، تماشای اقامت در کوه‌های فوچان در روزهای آخر سال میلادی حالم را دگرگون کرد. همین تک فیلم کافی بود تا یادآوری کند همیشه امکانش هست از جایی (این‌بار از شرق چین، فیلمِ اول کارگردان‌) سروکله‌ی اثری برای کشف و ارتباط پیدا شود. فیلم خوب را باد با خودش می‌آورد، گیرم که در سالِ سینمایی بی‌برگ و باری باشیم که کریستی پویو و شهرام مکری، فیلم‌سازهای معاصر محبوبم، با فیلم‌های ناموفق‌شان (Malmkrog و جنایت بی‌دقت) ناامیدم کرده باشند. اقامت در کوه‌های فوچان همان چیزی بود که منتظرش بودم و در این سال تاریکِ طولانی به سفر به دنیای روشنش نیاز داشتم. ‌‌

اقامت در کوه‌های فوچان به شکل ساده و بی‌پیرایه‌ای ما را با خانواده‌ای بزرگ با مصائب هر روزه همراه می‌کند. فیلمی آراسته با صحنه‌هایی باشکوه و بافتی زنده و اصیل از آدم‌ها و مکان‌ها که حس سفر به جغرافیایی ویژه ایجاد می‌کند. اقامت در ... جوری ساخته شده که همراهی با‌ آدم‌ها میل به زیستن در بیننده را زنده کند، چیزی که بیش از هر چیز این روزها به آن نیاز داریم. در حین دیدن فیلم دنیایی در برابر چشم‌های بیننده شکل می‌گیرد تا آدم‌ها را خوب تماشا کند و از نظاره‌ی آن‌ها در آن مکان‌ها لذت ببرد. فیلم این حال خوش را با ریتمی ملایم و نماهایی بلند با ببینده‌اش تقسیم می‌کند جوری که آدم دلش برای آن جغرافیا می‌رود. نوعی احترامِ کمیاب به مکان‌ها و آدم‌ها در اقامت در … حس می‌شود که این روزها جایش در زندگی‌مان خالی است.

‌‌
فیلم پر از لحظه‌های جادویی با خصلتی مراقبه‌گونه است: حرکت روی رود وقتی ناگهان باران شروع می‌شود، درختی پیر بر بلندی شهر مثل زیارت‌گاهی برای عشاق، قایقی کوچک وقتی تورهایش را در شب پهن می‌کند، پسله‌های یک رستوران شلوغ با کارگرها و دردهای‌شان و از همه جادویی‌تر، قرار شیرین پسری با محبوبش که طول رود را سریعتر از پیاده رفتن او شنا کند تا یکی از رویایی‌ترین پلان-سکانس‌های این سال‌ها را در وضعیتی معلق روی رودی سبز از انعکاس درختان تجربه کنیم.