۱. لورو به شکل مبالغه‌آمیزی سورنتینویی است، البته سورونتینویی دوگانه با مجموعه‌ای از حسن‌ها و ضعف‌ها که این‌جا اغلب توازنش به سمت منفی بهم خورده است. سورنتینو که در لورو به مقطعی از زندگی سیلویو برلوسکونی (نخست‌وزیر ایتالیا در سه دوره مختلف) می‌پردازد سعی کرده بسیاری از ویژگی‌های تحسین شده آثارش را در این فیلم جدید با یک گام اغراق و تاکید بیشتر طراحی و اجرا کند. این استراتژی اگر چه منجر به چند سکانس فوق‌العاده شده اما در عین‌حال باعث شده یکپارچگی حسی فیلم فدا شود و فقط با مجموعه‌ای از ترفندهای بصری و روایی «باشکوه» روبرو شویم (که حالا دیگر بعد از چند فیلم و یک سریال خیلی هم برای بیننده ناآشنا و غافلگیرکننده نیست).
در لورو با شعبده‌بازی روبرو هستیم که می‌خواهد نسبت به قبل فیل بزرگتری هوا کند. فیلم‌ساز یادش رفته که جادوی اصلی به حس‌وحال این تماشاخانه ربط دارد نه به رکورد زدن‌ها و شعبده‌‌های بزرگتر و سخت‌تر. از این نظر مقایسه پارتی ابتدایی زیبایی بزرگ با مهمانی‌های پی‌درپی لورو جالب است. هرچقدر مهمانی پر زرق‌وبرق جپ گامباردلا (با بازی تونی سرویلو) در شروع زیبایی بزرگ جنون‌آمیز و غیرقابل پیش‌بینی بود (از نظر روبرو شدن هر لحظه با آدم‌ها و موقعیت‌های جذاب که از نظر لحن دوگانه -ستایش یا دست‌انداختن- تکلیفش با بیننده مشخص نبود)، در لورو با کاریکاتوری از این مدل مهمانی‌‌ها روبرویم که اگرچه مجلل‌تر، با ابعادی بزرگتر و به‌ظاهر سکسی‌ترند اما توازن لحنش اغلب بهم خورده است و تبدیل به تجربه یک مهمانی بزرگ برای بیننده نشده است. به‌همین دلیل است که در لورو آن‌چه در آثار سورنتینو می‌ستودیم (وسواس دیوانه‌وار زیبا و شیک بودن، آراستگی و این زندگی پر از نور و رنگ همراه با یک‌جور رازآمیز بودن اتمسفر) را کمتر تجربه می‌کنیم.
۲. از طرفی آن‌چه که در سری سکانس‌های شلوغ و پی‌درپی فیلم حکمِ گمشده را دارد (چیزی که فقط در سکانس آخر آن‌هم تا حدی اتفاق می‌افتد) طمانینه‌ای در زندگی شخصیت اصلی و «لحظات» درک و دریافت نوی او از دنیای پیرامون است. لورو بزم بزرگی است که نیاز به آنتراکت داشته (چیزی مثل آن پیاده‌روی‌های جپ در زیبایی بزرگ)، بزم شلوغی که بخاطر «تورم تصویری» خیره‌کنندگی صحنه‌هایش دیگر دیده نمی‌شود.
۳. لورو دو خط متفاوت داستانی دارد که بعد از نزدیک به یک ساعت، قطار روایی فیلم از خط اول به به‌روی دومی می‌افتد. سورنتینو تصمیم گرفته فیلم یک مقدمه بسیار طولانی داشته باشد که در آن خبری از شخصیت برلوسکونی نیست و به طرز عامدانه حدود یک سوم فیلم طول می‌کشد. خط اول به تلاش‌های مرد جاه‌طلبی مربوط می‌شود که تصمیم عجیبی برای نزدیک شدن به برلوسکونی گرفته است. او برای این‌که توجه برلوسکونی را جلب کند در ویلای مقابل او یک جشن عجیب‌وغریب با دختران و پسران جوان به‌راه می‌اندازد تا در نقطه دید برلوسکونی زن‌باره قرار گیرد شاید که عزم کند به مهمانی او بیاید. این بخش به شکل افراطی برای چنین فیلمی طولانی است و اگرچه از نظر ایده، تصمیم روایی رادیکالی به‌نظر می‌رسد اما از نظر بافت چندان جذاب نیست و شامل رشته فصل‌هایی برای معرفی مرد و دخترها است که هیچ ویژگی فوق‌العاده‌ای ندارد.
۴. در خط دوم داستان، برلوسکونی را در ویلای مشهورش در کنار همسرش در یک روز طولانی می‌بینیم. شیوه نزدیک شدن سورنتینو به زندگی این سیاستمدار بدنام و این غول سرمایه‌دارِ رسوا، مدلی از فیلم‌های زندگی‌نامه‌ای افراد مشهور (در سینمای هنری) را به یاد می‌آورد که رادیکال‌ترین آن‌ها سه‌گانه الکساندر ساکوروف است (به‌خصوص روایت ملوخ که هیتلر را در یک اقامت‌گاه در یک فاصله زمانی کوتاه دنبال می‌کند). این مدل روایی هدفش نمایش زندگی جامع شخصیت‌ها نیست بلکه بیشتر درون این آدم‌ها را از طریق دنبال کردن آن‌ها در امور روزمره می‌کاود. این راهی دیگر است برای شناخت درونی آن‌ها در یک برش زمانی کوتاه از زندگی این افراد. خود سورنتینو هم در Il Divo مشابه چنین تجربه‌ای را درباره یکی دیگر از نخست‌وزیر‌های جنجالی ایتالیا (جولیو آندرئوتی) انجام داده است.
۵. اگر زیبایی بزرگ ترکیب آراستگی و روشنفکری بود و اگر جوانی تماشای جمال در سالخوردگی است، آراستگی لورو در بخش عمده‌ای از فیلم با متریال‌های غیر روشنفکرانه ترکیب شده است. شخصیت‌های لورو اگر چه جاه‌طلب، باهوش و قدرتمندند اما از آن رگه روشنفکری اصیل و از آن نگاه متفاوت به جهان در آن‌ها خبری نیست (چیزی که وجودش برای پاپ جوان هم مزیت محسوب می‌شد). در عین حال لورو آن چیزی را ندارد که در Il Divo جادوی فیلم بود: رمز و راز دست‌نیافتنی در پستوهای زندگی یک سیاستمدار مرموز.
۶. یک چیز مهم دیگر. تونی سرویلو با آن گریم سنگین در نقش برلوسکونی از نظر ظاهری جذاب از کار در نیامده است. تماشای کلوزآپ‌های صورت بادکرده او ملال‌آور است. او در برخوردش با اطرافیانش آن‌جا که قرار است با قدرت افسانه‌ای‌اش آن‌ها را مرعوب و شیفته کند آن‌قدرها متقاعد کننده نیست. چیزی در ظاهر و رفتار این شخصیت داستانی کم است، چیزی شبیه وقار و زیبایی بزرگ مایکل کین سالخورده در جوانی.
پیامدهای عشق: ۱/۲★★★
Il Divo: ★★★★
زیبایی بزرگ: ۱/۲★★★★
جوانی: ۱/۲★★★
پاپ جوان (فصل اول): ★★★
لورو: ★★
