در قرن هفدهم در صومعه‌ای در توسکانی ایتالیا دختر جوانی به نام بندتا ادعا می‌کند مسیح را می‌بیند و چیزی شبیه زخم‌های او بر تن‌ دارد. ایمان او و رابطه عاشقانه بندتا با دختری که به‌تازگی وارد صومعه شده به‌تدریج آن‌جا را به‌هم می‌ریزد در حالی‌که طاعون در آن دیار شیوع پیدا کرده است.

‌

قصه ایمان «بندتا» بلافاصله ما را ‌به‌یاد ژان‌دارک می‌اندازد. ورهوفن هم بر اساس یک قصه واقعی ژان‌دارکِ خودش را ساخته، با همان مایه‌های جنسی ورهوفنی که از او انتظار داریم اما آن را جوری تجسم داده که فیلم صرفا در خلاصه داستان می‌تواند جالب باشد، انگار قرار بوده فقط روی کاغذ و موقع پیچ کردن برای سرمایه‌گذاران هیجان‌انگیز به‌نظر برسد، موقع خبر کار کردن ژورنالیست‌ها برای شروع پروژه دیگری از پل ورهوفن هشتاد و چند ساله.

‌

بعد از تماشای «بندتا» به‌نظرم رسید این سینمایی است که تیزر و آنونس‌اش از خودش بارها تماشایی‌تر است (مثل «تیتان»ِ ژولیا دوکورنو)، سینمایی (به ظاهر) ‌جنجالی که «اجرا» از آن حذف شده. بیش از نود درصد «بندتا» در یک صومعه می‌گذرد اما فیلم قادر نیست فضای آن‌جا را از کار در بیاورد (کاری که پاولیکوفسکی در «ایدا» با چند نمای ابتدایی می‌کند)‌. در طی دو ساعت نه جزئیاتی از زندگی راهبه‌ها می‌بینیم، نه روزمرگی‌شان (چه استادانه ژاک ریوت در «راهبه» چنین فضایی می‌سازد) و نه شخصیت‌ها کوچکترین تجسمی از زیستن در آن دوره ایجاد می‌کنند (ایزابل هوپر چه سهم بزرگی در تماشایی از کار درآوردن صحنه‌های دراماتیک elle دارد).

‌

«بندتا» نه شکوه صحنه‌های سینمای تاریخی کلاسیک را دارد و نه شخصیت‌های پیچیده سینمای معاصر (کریستین مونجیو در «آن سوی تپه‌ها» استادانه این کار را می‌کرد). «بندتا» سینمایِ بدون فضا است، بدون جزئیات، شبیه اسکیس که تجسمش از ظاهر شدن مسیح بر یک دختر جوان به دم‌دستی‌ترین شکل ممکن بارها (و هر بار پیش‌پا‌افتاده‌تر) تکرار می‌شود و تجسمش از بی‌پروایی نمایش بی‌ظرافتِ پورنوگرافیک خوابیدن دو راهبه در یک صومعه است، سینمای مثلا بی‌پروا که مدام بیننده‌اش را در موقعیت آزاردهنده‌ی چشم‌چرانی قرار می‌دهد و از فرط بی‌حوصلگی در ساخت هر موقعیت معنوی یا جسمانی را به پیش‌پاافتاده‌ترین شکل از ریخت می‌اندازد.

‌

بعد از «آنِت» کاراکس و به‌خصوص بعد از تماشای «تیتان» دیگر نوشتن از این فیلم‌های ملال‌آور برایم ملال‌آور شده است. سینمای جنجالی محتوازده در این روزهای سیاه کماکان در بورس است و ظاهرا کاری هم نمی‌شود کرد.