۱. سال گذشته کن تعداد زیادی از آثار فیلم‌سازان نامی را از دست داد (به‌دلایل متفاوتی به ونیز کوچ کردند). به‌نظر می‌رسد که نتایج این اتفاق باعث شده تا جشنواره تلاش کند تمام ظرفیت‌های سینمایی امسال را جذب کند. حضور فیلم‌های مالیک، جارموش، آلمودوار، لوچ و … نشان می‌دهد موفق گردیده است و تقریبا «پروژه هنری اسم ‌و رسم‌دار» تمام شده‌ای نبوده که کن نگرفته باشد. هرچند این لزوما امتیازی محسوب نمی‌شود و می‌تواند به عکس بخش مسابقه را به یک مجمو‌عه فیلم‌های قابل پیش‌بینی تنزل دهد: یک لیست بدون ریسک اما کمتر هیجان‌انگیز.
‌

۲. البته سعی شده حضور آبونه‌های کن و کهنه‌کارها با حضور جوان‌ها متعادل شود (یک فیلم اول‌، یک فیلم‌ساز خوش‌آتیه از اتریش، دو فیلم‌ساز جوان از فرانسه –جاستین تریه و سلین سیاما– و ماتی دیوپ با اولین فیلم‌ بلند داستانی از سنگال). تا این‌ جای کار چهار فیلم‌ساز زن در ترکیب قرار گرفته‌اند.
‌
۳. بعد از اتفاقات سال پیش توقعم این بود که جشنواره از خیر آبونه‌ها (آن هم با این حجم) بگذرد. انتخاب‌های امسال نشان می‌دهد در همچنان بر همان پاشنه محافظه‌کار قبلی می‌چرخد (برای مثال حضور دوباره آرنو دپلشن بعد چند فیلم ناموفق خیلی عجیب است).
‌
۴. از طرفی اگر چه یک تنوع جغرافیایی فوق‌العاده در انتخاب‌ها رعایت شده است (۴ فیلم فرانسوی، یک فیلم از کشورهای اروپایی صاحب سینما –بلوکیو از ایتالیا، لوچ از انگلستان-، یک فیلم از اروپای شرقی، ۳ فیلم از آمریکا، خاورمیانه با فیلمی از فلسطین، یک فیلم از غرب آفریقا -سنگال-، یک فیلم از آمریکای جنوبی، دو فیلم از شرق آسیا)، این تنوع جغرافیایی می‌تواند علیه ایده خودش وارد عمل شود و لزوما منجر به تنوع مدل‌های سینمایی و تجربه‌های متنوع نشود.
‌
۵. یکی از مهم‌ترین وظایف یک جشنواره حمایت و همراهی فیلم‌سازهای جوانی است که روزگاری آن‌ها را مورد توجه قرار داده. حضور کورنلیو پرومبیو (از رومانی) در بخش مسابقه دلپذیر است (جایزه دوربین طلایی برای فیلم اول، بعدتر حضورش در نوعی نگاه و حالا برای اولین بار در بخش مسابقه). قبلا این سناریو برای کریستی پویو افتاده بود (با سیرانوادا در بخش مسابقه). ‌همین اتفاق امسال برای جسیکا هاسنر پیش آمده است.
‌‌
۶. ایستادن در مقابل نتفلیکس و باج ندادن به آن‌ها یکی از تصمیمات بنیادی دلپذیر این دوره جشنواره است و در دراز مدت نفعش برای سینما خواهد بود.
‌
۷. در شروع جلسه مطبوعاتی، تیری فرمو لیست امسال را «رومانتیک و سیاسی» نامید. امیدوارم یکی دو فیلمی که اضافه می‌شود دامنه تجربه‌های زیبایی‌شناختی این لیست را افزایش دهد.
‌
پی‌نوشت: فیلم جدید کوئنتین تارانتینو و عبداللطیف کشیش به فهرست اضافه شدند.
‌