روما | آلفونسو کوارن
★★★

‌‌ ‌
۱. روما را با ایماژهایش به یاد می‌آورم، تصاویری تغزلی بر پایه پدیده‌های طبیعی (بارش تگرگ وقتی بچه‌ها در حیاط به شوق آمده‌اند و بزرگترها در پذیرایی خانه درگیر بحرانی خانوادگی‌اند، نجات نوزادی در شیشه موقع زلزله در بیمارستانی بزرگ) یا آن‌جا که بر حرکت اشیا در قاب تمرکز می‌کند (مثل انعکاس عبور هواپیمایی در آب، ورود اتوموبیلی عریض به پارکینگی کم‌عرض). با این‌حال آن‌جا که فیلم به آدم‌ها نزدیک‌تر می‌شود این کیفیت ویژه حاصل نمی‌شود، مثل وقتی که کلئو (پیشخدمت خانه) همراه پسربچه روی سکوئی روی پشت‌بام رو به آسمان می‌خوابند و پسرک خودش را به مردن می‌زند. رخت‌ها روی بام‌ها پهن شده‌اند، از رادیوی کوچکی موسیقی پخش می‌شود و کلئو بازی پسرک را می‌پذیرد. کمی بعد دوربین به بالا تیلت می‌کند تا نمای عمومی محله را بهتر ببینیم و همه چیز حاضر است تا زیباترین فصل فیلم شکل بگیرد. اما چه می‌شود فیلمی که این‌طور پر از صحنه‌پردازی‌های باشکوه است برای بیننده تبدیل به «تجربه لحظه»ها نمی‌شود (مثل کیفیتی که در فصل‌های پرحس‌وحال آثار تارکوفسکی و جیلان تجربه می‌کنیم)؟ ‌

ادامه‌ی خواندن→

سوزاندن | لی چانگ-دونگ
۱/۲★★★★
‌

سوزاندن مثل بسیاری از فیلم‌های بزرگ، مدتی که از تماشایش می‌گذرد شبیه خواب به‌نظر می‌رسد، از آن فیلم‌ها که انگار ارتباط عینی شما را با پیرامون‌تان در حین تماشا سست می‌کند و کم‌کم روی طول موج حسی پسر جوانی قرار می‌دهد که سودای نویسنده شدن دارد اما گذشته، ویرانه‌‌ی شوم خانواده و فقر -لعنت به این یکی- نمی‌گذارد آن‌‌چه و آن‌که تمنا می‌کند را بدست بیاورد. پسری مستاصل که انگار در تمام طول فیلم در خواب است و حتی در خلوتش با محبوب توجهش به انعکاس شگفت‌انگیز نور آفتابی است از برجی در دوردست.